Περί φιλοσοφίας


Ὁρισμοὶ τῆς φιλοσοφίας εἰσὶν ἕξ. 

α'. Φιλοσοφία ἐστὶ γνῶσις τῶν ὄντων͵ ᾗ ὄντα ἐστίν͵ ἤγουν τῆς φύσεως αὐτῶν. β'. Φιλοσοφία ἐστὶ γνῶσις θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων. γ'. Φιλοσοφία ἐστὶ μελέτη θανάτου τοῦ τε προαιρετικοῦ τοῦ τε φυσικοῦ. δ'. Φιλοσοφία ἐστὶν ὁμοίωσις θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ· ὁμοιούμεθα δὲ θεῷ κατὰ τὸ δίκαιον καὶ ὅσιον καὶ ἀγαθόν. Δίκαιον μὲν οὖν ἐστι τὸ τοῦ ἴσου διανεμητικὸν ἤτοι μήτε ἀδικεῖν μήτε ἀδικεῖσθαι μήτε λαμβάνειν πρόσωπον ἐν κρίσει͵ ἀλλ΄ ἀποδιδόναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ͵ ὅσιον δὲ τὸ ὑπὲρ τὸ δίκαιον ἤτοι τὸ ἀγαθὸν τὸ ἀδικούμενον ἀνέχεσθαι καὶ συγχωρεῖν τοῖς ἀδικοῦσι καὶ μᾶλλον εὐεργετεῖν αὐτούς. ε'. Φιλοσοφία ἐστὶ τέχνη τεχνῶν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστημῶν· ἡ γὰρ φιλοσοφία ἀρχή ἐστι πάσης τέχνης͵ δι΄ αὐτῆς γὰρ πᾶσα τέχνη εὕρηται. στ'. Φιλοσοφία ἐστὶ φιλία σοφίας· σοφία δὲ ἀληθὴς ὁ θεός ἐστιν. Ἡ οὖν ἀγάπη ἡ πρὸς τὸν θεόν͵ αὕτη ἐστὶν ἡ ἀληθὴς φιλοσοφία. 

Μνήμη Αγίου Τρύφωνος (1-2-2015)

Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;



Ρωμ. 8.28-39

Ἀδελφοί, οἴδαμεν ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται; Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. 

Εορτάζει σήμερα η αγία μας Εκκλησία την μνήμη του Αγίου μάρτυρος Τρύφωνος και με την ευκαιρία αυτή μάς υπενθυμίζει τα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους, αναφορικά με την αγάπη προς τον Θεό, η οποία δικαιώνει τον άνθρωπο και τον ενώνει με τον Θεό με έναν δεσμό τον οποίο καμία δύναμη, ούτε ανθρώπινη ούτε υπερκόσμια, δεν μπορεί να διασπάσει. «Ποιος μπορεί να μάς χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;», ρωτά ο απόστολος, ποια «θλίψη ή στεναχώρια ή διωγμός ή πείνα, ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή φονικό μαχαίρι; γιατί έχει γραφτεί ότι “για σένα θανατωνόμαστε όλη την ημέρα· έχουμε λογαριαστεί σαν πρόβατα που τα φέρνουν στη σφαγή”» (Ψαλμ. 43.23). Πράγματι, κανείς και τίποτα δεν έχει την δύναμη να μάς χωρίσει από την αγάπη του Χριστού· οι δυνάμεις του κόσμου τούτου, οι άνθρωποι ή οι απρόσωποι μηχανισμοί μπορούν να μάς στερήσουν τα πάντα, να μάς περιορίσουν τις ατομικές ελευθερίες, να μάς οδηγήσουν απολογούμενους επειδή πιστεύουμε στον Θεό, μπορούν να μάς δημιουργήσουν θλίψεις ή στεναχώριες ή να μάς στερήσουν ακόμα και την ζωή μας. Η αγάπη όμως του Χριστού επαφίεται στην δική μας προαίρεση, αποτελεί κίνηση ελευθερίας του ανθρώπινου προσώπου, ελευθερία την οποία ούτε ο ίδιος ο Θεός παραβιάζει.

Μνήμη Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου (25-1-2015)


Εβρ. 7.26 – 8.2
Ἀδελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας. Ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον. Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος. 

Τιμά και εορτάζει σήμερα η αγία μας Εκκλησία την μνήμη ενός από τους Τρεις Ιεράρχες, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, και το ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολή που ακούσαμε αναφέρεται μεν στον Μέγα Αρχιερέα, τον Κύριο Ιησού Χριστό, εμμέσως δε στον τιμώμενο Άγιο, μιας που όλοι οι αρχιερείς, δηλαδή οι επίσκοποι, βρίσκονται κατά την Ορθόδοξη Παράδοση «εις τύπον και τόπον Χριστού»[1]. Τέτοιος, λέει, μάς έπρεπε αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμόλυντος, χωρισμένος από τους αμαρτωλούς και υψηλότερος από τους ουρανούς, ο οποίος δεν έχει κάθε μέρα ανάγκη, όπως οι άλλοι αρχιερείς, πρώτα να προσφέρει θυσίες για τις δικές του αμαρτίες κι έπειτα για εκείνες του λαού· γιατί αυτό το έπραξε μία φορά θυσιάζοντας τον εαυτό του. Γιατί ο μεν νόμος της Παλαιάς Διαθήκη καθιστά αρχιερείς ανθρώπους ασθενείς, ενώ ο λόγος της Καινής Διαθήκης καθιστά αρχιερέα Υιόν τέλειο και αιώνιο. Και για να ανακεφαλαιώσω, τέτοιον έχουμε αρχιερέα, ο οποίος κάθισε στα δεξιά του θρόνου του Θεού Πατρός στους ουρανούς, των Αγίων λειτουργός και της σκηνής της αληθινής, την οποία έστησε ο Κύριος και όχι άνθρωπος.

Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφάς



Να έχετε λοιπόν θάρρος· γιατί δεν θα αφήσει ο Κύριος τις ψυχές των δικαίων να πεθάνουν από την πείνα. Για τούτο τον λιμό λέει ο Κύριος διά του προφήτου: «Εκείνες τις ημέρες θα επιφέρω λιμό επάνω στη γη· όχι λιμό άρτου, ούτε δίψα για νερό, αλλά λιμό για να ακούσουν λόγο Θεού. Και θα περιτρέχουν από την ανατολή μέχρι την δύση, αναζητώντας τον λόγο του Κυρίου» (πρβλ. Αμώς 8.11-12). Βλέπεις ότι δεν ομιλεί για άρτο; Γιατί ο Θεός δεν μιλούσε για τον άρτο. Ω, λιμός φοβερός και ψυχοφθόρος και βλαβερός, ω, λιμός ο οποίος προξενεί αιώνια τιμωρία! Τούτος ο λιμός είναι ο χορηγός κάθε πονηρού πράγματος· τούτος ο λιμός είναι ο πρόξενος κάθε κακού. Τούτο τον λιμό όταν είδε εκ των προτέρων ο προφήτης Δαβίδ να έρχεται, παρακαλούσε τον Θεό λέγοντας «ο Θεός μου, μη αντιπαρέλθεις με σιωπή την προσευχή μου» (Ψαλμ. 27.1). Και για τους σπουδαίους πιστούς προφήτεψε λέγοντας «θα σώσει από τον θάνατο τις ψυχές τους και θα τους παράσχει τροφή σε καιρό λιμού» (Ψαλμ. 32.19). Και σε άλλο σημείο λέει «και σε καιρό λιμού θα χορτάσουν» (Ψαλμ. 36.19)· και πάλι, «ο Κύριος είναι ελεήμων και οικτίρμων, και έδωσε τροφή σε εκείνους οι οποίοι τον σέβονται» (Ψαλμ. 110.4-5). Αυτά είπε ο Δαβίδ για εκείνους που ερευνούν τις Γραφές, ότι δηλαδή δεν θα πεινάσουν.

Μνήμη Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου, Πατριαρχών Αλεξανδρείας (18-1-2015)

᾽Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας

Εβρ. 13.7-16
Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν. ᾽Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν, οὐ βρώμασιν, ἐν οἷς οὐκ ὠφελήθησαν οἱ περιπατοῦντες. Ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες· ὧν γὰρ εἰσφέρεται ζῴων τὸ αἷμα περὶ ἁμαρτίας εἰς τὰ ἅγια διὰ τοῦ ἀρχιερέως, τούτων τὰ σώματα κατακαίεται ἔξω τῆς παρεμβολῆς. Διὸ καὶ ᾽Ιησοῦς, ἵνα ἁγιάσῃ διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος τὸν λαόν, ἔξω τῆς πύλης ἔπαθεν. Τοίνυν ἐξερχώμεθα πρὸς αὐτὸν ἔξω τῆς παρεμβολῆς, τὸν ὀνειδισμὸν αὐτοῦ φέροντες· οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν. Δι᾽ αὐτοῦ οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διὰ παντὸς τῷ Θεῷ, τοῦτ᾽ ἔστιν καρπὸν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. Τῆς δὲ εὐποιΐας καὶ κοινωνίας μὴ ἐπιλανθάνεσθε, τοιαύταις γὰρ θυσίαις εὐαρεστεῖται ὁ Θεός. 

Το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής είναι αφιερωμένο στους Αγίους Αθανάσιο και Κύριλλο, πατριάρχες Αλεξανδρείας, δύο από τους μεγαλύτερους διδασκάλους της Εκκλησίας, των οποίων και την μνήμη τιμούμε. Και πρώτα από όλα μάς λέει ο απόστολος Παύλος να μνημονεύουμε τους πνευματικούς μας ηγέτες, οι οποίοι κήρυξαν σε εμάς τον λόγο του Θεού, και να μιμούμαστε την πίστη τους, θεωρώντας την έκβαση της διαγωγής τους. Και όντως, οι Άγιοι Πατέρες όχι μόνο δίδαξαν την ορθή πίστη, αλλά και με την ζωή τους την έκαμαν πράξη, δείχνοντας έργω και λόγω στους πιστούς κάθε εποχής τον ακριβή τρόπο της πίστεως και της εν Χριστώ ζωής. Γι αυτό και αποτελούν τους απλανείς οδηγούς και τα ζωντανά παραδείγματα για όλους μας, προκειμένου να διαβούμε το πέλαγος του βίου με ασφάλεια.

Κυριακή μετά τα Φώτα (11-1-2015)

Ενί εκάστω εδόθη η χάρις

Ἐφεσ. 4.7-13
Ἀδελφοί, ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. Διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. Τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; Ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. Καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. 

Κυριακή μετά τα Φώτα σήμερα, και ο απόστολος Παύλος μάς ομιλεί για τα χαρίσματα του θεού στους ανθρώπους. Αδελφοί, μάς λέει, στον καθένα ξεχωριστά δόθηκε η χάρις, σύμφωνα με το μέτρο της δωρεάς του Χριστού. Γι αυτό λέει· αφού ανέβηκε ψηλά αιχμαλώτισε αιχμαλώτους και έδωσε δώρα στους ανθρώπους. Και το ανέβηκε τι άλλο σημαίνει, παρά ότι πρώτα κατέβηκε στα καταχθόνια της γης; Εκείνος που κατέβηκε, ο ίδιος είναι που ανέβηκε πιο ψηλά από τους ουρανούς, για να γεμίσει τα πάντα. Και αυτός έδωσε τους αποστόλους, τους προφήτες, τους ευαγγελιστές, τους ποιμένες και διδασκάλους, ώστε να διακονούν έμπρακτα τον καταρτισμό των πιστών και να οικοδομείται το σώμα του Χριστού, μέχρι να καταλήξουμε όλοι στην ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, σε άνδρα τέλειο, στο μέτρο του πλήρους αναστήματος του Χριστού.

Θεοφάνεια (6-1-2015)

Η φανέρωση της χάριτος του Θεού



Τίτ. 2.11-14, 3.4-7
Τέκνον Τίτε, ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων. Ὅτε δὲ ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνῃ ἃ ἐποιήσαμεν ἡμεῖς ἀλλὰ κατὰ τὸ αὐτοῦ ἔλεος ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως πνεύματος ἁγίου, οὗ ἐξέχεεν ἐφ᾽ ἡμᾶς πλουσίως διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν, ἵνα δικαιωθέντες τῇ ἐκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ᾽ ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου. 

Με την σημερινή εορτή της Βαπτίσεως του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό ολοκληρώνεται ο κύκλος του Αγίου Δωδεκαημέρου, ο οποίος αρχίζει με την Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Είναι εξάλλου γνωστό ότι μέχρι και τον τέταρτο αιώνα τα δύο αυτά μεγάλα γεγονότα της θείας οικονομίας εορτάζονταν μαζί και ονομάζονταν Θεοφάνια, διότι αποτελούν την φανέρωση του Θεού στον κόσμο και την απαρχή της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους. Στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, ο απόστολος Παύλος εξηγεί στην προς Τίτον επιστολή στο τι συνίσταται η σωτήριος χάρις του Θεού. Τέκνον Τίτε, λέει, η χάρις του Θεού η σωτήριος φανερώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, παιδαγωγώντας μας ώστε αφού αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, να ζούμε στον παρόντα βίο με σωφροσύνη, με δικαιοσύνη και με ευσέβεια· γενόμενοι αποδέκτες της μακαρίας ελπίδας και της φανέρωσης της δόξας του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος έδωσε τον εαυτό του για εμάς, ώστε να μάς λυτρώσει από κάθε ανομία και να μας καθαρίσει καθιστώντας μας λαό του περιούσιο, και ζηλωτή των καλών έργων. Όταν λοιπόν φανερώθηκε η καλοσύνη και η φιλανθρωπία του Σωτήρα και Θεού μας, τότε μάς έσωσε όχι εξαιτίας των δικών μας δίκαιων έργων, αλλά εξαιτίας της δικής του φιλανθρωπίας· και μάς έσωσε με το λουτρό το αναγεννητικό και ανανεωτικό του Αγίου Πνεύματος, το οποίο έδωσε απλόχερα σε εμάς διά του Ιησού Χριστού του σωτήρα μας, ώστε αφού δικαιωθούμε εξαιτίας της δικής του χάριτος, να γίνουμε κληρονόμοι της προσδοκώμενης αιωνίου ζωής.

Κυριακή προ των Φώτων (4-1-2015)

Ο καλός αγώνας της πίστεως

Β' Τιμοθ. 4.5-8
Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον. Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ. 

Κυριακή προ των Φώτων σήμερα, και ο απόστολος Παύλος με το απόσπασμα από την δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή το οποίο ακούσαμε, μάς προτρέπει να αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα της πίστεως. Παιδί μου Τιμόθεε, λέει, να έχεις νήψη σε όλα, να κακοπαθείς, να ποιείς έργο ευαγγελιστού, να εκπληρώνεις την διακονία σου. Γιατί εγώ ήδη γίνομαι σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφτασε. Αγωνίστηκα τον καλό αγώνα, τελείωσα τον δρόμο, τήρησα την πίστη· λοιπόν, μού απομένει ο στέφανος της δικαιοσύνης, τον οποίο θα μού αποδώσει εκείνη την ημέρα ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής, όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε όλους όσους αγάπησαν την επιφάνεια αυτού.