Μελετώντας τους βίους και τα μαρτύρια των Αγίων Μαρτύρων της Εκκλησίας μας διακρίνουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως τη σταθερή πίστη τους στο Χριστό, την καρτερικότητα σε κάθε είδους βασανιστήρια- τά οποία πολλές φορές δέν μπορούν να τους βλάψουν ούτε στο σώμα- την θαυματουργική Χάρη του Θεού που τους σκεπάζει καί τους ενισχύει, αλλά καί τήν πορωμένη συνείδηση των αυτοκρατόρων, τη θηριώδη μανία των δημίων καί τήν πέτρινη καρδιά τους που δεν κατανοεί και δε συγκινείται.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η Αγία Σοφία με τις τρεις κόρες της, την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη. Έζησαν στη Ρώμη τον 2ο αιώνα μ.Χ. Η χριστιανή μητέρα έμεινε χήρα πολύ νωρίς καί αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες για να μπορέσει να αναθρέψει τά μικρά παιδιά της και ταυτόχρονα να τα διδάξει την πίστη στον αληθινό Θεό. Και δέν άργησε νάρθει η καταγγελία. Παρουσιάζονται μπροστά στον αυτοκράτορα Αδριανό (117-138μ.Χ.), ο οποίος, κατά την πάγια τακτική των διωκτών, προσπαθεί νά δελεάσει μητέρα καί θυγατέρες με γλυκόλογα καί υποσχέσεις. Η αποτυχία αυτής της πρώτης απόπειρας συνοδεύεται μέ θυμό καί ο αυτοκράτορας διατάζει να φυλακιστούν χωριστά οι τρεις αδελφές με σκοπό νά διασπάσει την ψυχική τους ενότητα καί να τις κάνει πιο ευάλωτες.
Τήν επόμενη ημέρα κάλεσε πρώτη τήν Πίστη καί προσπάθησε και πάλι με την πειθώ να την μεταστρέψει. Μάταια όμως. Έτσι αρχίζουν τά βασανιστήρια. Η Αγία ραβδίζεται ανελέητα και, όταν της κόβουν τους μαστούς, από τίς πληγές της αντί γιά αίμα τρέχει γάλα! Στή συνέχεια τη ρίχνουν στις πυρακτωμένες σχάρες και στα καζάνια με τη βραστή πίσσα, από όπου βγαίνει άθικτη δοξολογώντας τό Θεό. Ο θυμός του Αδριανού δεν ικανοποιείται, παρά μόνο όταν ο δήμιος αποκεφαλίζει τή μικρή στό σώμα και την ηλικία αλλα μεγάλη στην πίστη Μάρτυρα.
Σειρά έχει η Ελπίδα. Μετά την άρνησή της να θυσιάσει στά είδωλα μαστιγώνεται επί πολλή ώρα, την κρεμούν γυμνή καί τίς ξεσχίζουν τίς σάρκες μέ σιδερένια νύχια, τή ρίχνουν στη βραστή πίσσα. Όμως αντί να καμφθεί γίνεται αιτία για να πιστέψουν πολλοί ειδωλολάτρες που παρακολουθούσαν τά ματρύρια. Τελικά οδηγείται και αυτή στό δήμιο.
Τήν ίδια σθεναρή στάση παρουσίασε καί η μικρότερη Αγάπη. Το πυρακτωμένο καμίνι δέν την βλάπτει, αλλά άγγελοι της συμπαρίστανται και την προστατεύουν, ενώ οι φλόγες ξεχύνονται έξω καί κατακαίνε τους ειδωλολάτρες καί αυτόν τόν αυτοκράτορα. Στη συνέχεια της έμπηξαν στο σώμα μεγάλα μυτερά καρφιά, χωρίς όμως να τη λυγίσουν. Έτσι και αυτή θανατώθηκε μέ αποκεφαλισμό.
Τή μητέρα τήν άφησε προσωρινά ελεύθερη πιστεύοντας ότι η θλίψη της για τον άδικο χαμό των παιδιών της θα την μετέστρεφε. Τη θλίψη αυτή όμως της Σοφίας επεσκίαζε η μεγάλη χαρά για την πνευματική νίκη των θυγατέρων της. Τίς ενταφίασε στις κατακόμβες καί έζησε ακόμα τρεις ημέρες προσευχομένη στόν Κύριο.
Το ιδιάζον χαρακτηριστικό των Αγίων αυτών Ματρύρων είναι η μικρή τους ηλικία: η Πίστη ήταν 12 ετών, η Ελπίδα 10 και η Αγάπη μόλις 9. Έτσι η σταθερότητά τους στην πίστη έχει να μάς δώσει ένα σημαντικό μύνημα. Ότι η θέληση του ανθρώπου είναι πανίσχυρη - όταν βέβαια συνδυάζεται με την πίστη στό Θεό- και κανεις έξω και πέρα από αυτόν(τόν άνθρωπο) δε μπορεί να την μεταβάλλει. Αυτό όμως μάς καθιστά υπεύθυνους καί ανειλικρινείς κάθε φορά που επικαλούμαστε εξωτερικούς παράγοντες όπως την κοινωνία, τους φίλους, την τηλεόραση, για να δικαιολογήσουμε μια στάση μας που στο βάθος-βάθος δεν την εγκρίνουμε. Τελικά αυτό δεν είναι μια μορφή δουλείας; Και άν η δουλεία αυτής της υποκριτικής στάσης είναι (αναμφισβήτητα) καταπίεση, η άλήθεια και η ειλικρίνεια δε συνιστά πράγματι ελευθερία καί ανακούφιση;
Ας μην ξεχνούμε λοιπόν τα λόγια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού: Καθετί πού έχουμε- θέσεις, περιουσίες, οικογένεια- μπορούν οι άνθρωποι που μας επιβουλεύονται να μάς τα αρπάξουν. Ψυχή καί Χριστός είναι τά μόνα αγαθά που για να τα στερηθούμε πρέπει ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι να τα αποβάλλουμε από μέσα μας!!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η Αγία Σοφία με τις τρεις κόρες της, την Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη. Έζησαν στη Ρώμη τον 2ο αιώνα μ.Χ. Η χριστιανή μητέρα έμεινε χήρα πολύ νωρίς καί αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες για να μπορέσει να αναθρέψει τά μικρά παιδιά της και ταυτόχρονα να τα διδάξει την πίστη στον αληθινό Θεό. Και δέν άργησε νάρθει η καταγγελία. Παρουσιάζονται μπροστά στον αυτοκράτορα Αδριανό (117-138μ.Χ.), ο οποίος, κατά την πάγια τακτική των διωκτών, προσπαθεί νά δελεάσει μητέρα καί θυγατέρες με γλυκόλογα καί υποσχέσεις. Η αποτυχία αυτής της πρώτης απόπειρας συνοδεύεται μέ θυμό καί ο αυτοκράτορας διατάζει να φυλακιστούν χωριστά οι τρεις αδελφές με σκοπό νά διασπάσει την ψυχική τους ενότητα καί να τις κάνει πιο ευάλωτες.
Τήν επόμενη ημέρα κάλεσε πρώτη τήν Πίστη καί προσπάθησε και πάλι με την πειθώ να την μεταστρέψει. Μάταια όμως. Έτσι αρχίζουν τά βασανιστήρια. Η Αγία ραβδίζεται ανελέητα και, όταν της κόβουν τους μαστούς, από τίς πληγές της αντί γιά αίμα τρέχει γάλα! Στή συνέχεια τη ρίχνουν στις πυρακτωμένες σχάρες και στα καζάνια με τη βραστή πίσσα, από όπου βγαίνει άθικτη δοξολογώντας τό Θεό. Ο θυμός του Αδριανού δεν ικανοποιείται, παρά μόνο όταν ο δήμιος αποκεφαλίζει τή μικρή στό σώμα και την ηλικία αλλα μεγάλη στην πίστη Μάρτυρα.
Σειρά έχει η Ελπίδα. Μετά την άρνησή της να θυσιάσει στά είδωλα μαστιγώνεται επί πολλή ώρα, την κρεμούν γυμνή καί τίς ξεσχίζουν τίς σάρκες μέ σιδερένια νύχια, τή ρίχνουν στη βραστή πίσσα. Όμως αντί να καμφθεί γίνεται αιτία για να πιστέψουν πολλοί ειδωλολάτρες που παρακολουθούσαν τά ματρύρια. Τελικά οδηγείται και αυτή στό δήμιο.
Τήν ίδια σθεναρή στάση παρουσίασε καί η μικρότερη Αγάπη. Το πυρακτωμένο καμίνι δέν την βλάπτει, αλλά άγγελοι της συμπαρίστανται και την προστατεύουν, ενώ οι φλόγες ξεχύνονται έξω καί κατακαίνε τους ειδωλολάτρες καί αυτόν τόν αυτοκράτορα. Στη συνέχεια της έμπηξαν στο σώμα μεγάλα μυτερά καρφιά, χωρίς όμως να τη λυγίσουν. Έτσι και αυτή θανατώθηκε μέ αποκεφαλισμό.
Τή μητέρα τήν άφησε προσωρινά ελεύθερη πιστεύοντας ότι η θλίψη της για τον άδικο χαμό των παιδιών της θα την μετέστρεφε. Τη θλίψη αυτή όμως της Σοφίας επεσκίαζε η μεγάλη χαρά για την πνευματική νίκη των θυγατέρων της. Τίς ενταφίασε στις κατακόμβες καί έζησε ακόμα τρεις ημέρες προσευχομένη στόν Κύριο.
Το ιδιάζον χαρακτηριστικό των Αγίων αυτών Ματρύρων είναι η μικρή τους ηλικία: η Πίστη ήταν 12 ετών, η Ελπίδα 10 και η Αγάπη μόλις 9. Έτσι η σταθερότητά τους στην πίστη έχει να μάς δώσει ένα σημαντικό μύνημα. Ότι η θέληση του ανθρώπου είναι πανίσχυρη - όταν βέβαια συνδυάζεται με την πίστη στό Θεό- και κανεις έξω και πέρα από αυτόν(τόν άνθρωπο) δε μπορεί να την μεταβάλλει. Αυτό όμως μάς καθιστά υπεύθυνους καί ανειλικρινείς κάθε φορά που επικαλούμαστε εξωτερικούς παράγοντες όπως την κοινωνία, τους φίλους, την τηλεόραση, για να δικαιολογήσουμε μια στάση μας που στο βάθος-βάθος δεν την εγκρίνουμε. Τελικά αυτό δεν είναι μια μορφή δουλείας; Και άν η δουλεία αυτής της υποκριτικής στάσης είναι (αναμφισβήτητα) καταπίεση, η άλήθεια και η ειλικρίνεια δε συνιστά πράγματι ελευθερία καί ανακούφιση;
Ας μην ξεχνούμε λοιπόν τα λόγια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού: Καθετί πού έχουμε- θέσεις, περιουσίες, οικογένεια- μπορούν οι άνθρωποι που μας επιβουλεύονται να μάς τα αρπάξουν. Ψυχή καί Χριστός είναι τά μόνα αγαθά που για να τα στερηθούμε πρέπει ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι να τα αποβάλλουμε από μέσα μας!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου