Ομιλία στην 28η Οκτωβρίου 1940


Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζας


ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940


(Εκφωνήθηκε την 27/10/2011 κατά την διάρκεια της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1940)

Όταν την 6η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940 οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την Αθήνα, Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατε άγιε Αρχιγραμματεύ, Πανοσιολογιώτατοι, Αιδεσιμολογιώτατοι, Ελλογιμώτατοι κ. Καθηγητές, Κυρίες και Κύριοι, παρόλο που κανείς δεν γνώριζε τί είχε προηγηθεί τις τρεις προηγούμενες ώρες στην οικία του Πρωθυπουργού, ούτε τις αποφάσεις του Υπουργικού συμβουλίου, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους λες και περίμενε εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να βροντοφωνάξει το ιστορικό “ΟΧΙ”, σαν μια καθολική επιλογή, η οποία δεν μπορούσε να είναι διαφορετική. Κι αντίθετα από τα όσα επιτάσσει ίσως η κοινή λογική ενώπιον μιας δύναμης ισχυρής τόσο σε αριθμό όσο και σε δύναμη σαν την Ιταλία, αντί να επικρατεί ανησυχία και φόβος, μια διάθεση ευφορίας αναμεμειγμένη με υπερηφάνεια, λεβεντιά και ανδρεία, πλήρωσε ολόκληρο τον Ελληνισμό με την πεποίθηση ότι καλείται να προστατέψει τα τρεις χιλιάδες και πλέον έτη της ιστορίας του.

Αιμοδοσία: χειρονομία αγάπης


Τό μεγαλύτερο ἀγαθό στόν κόσμο εἶναι πανθομολογουμένως τό ἀνθρώπινο πρόσωπο στήν πληρότητά του, δηλαδή στήν ἀδιάσπαστη ψυχοσωματική του ενότητα. Τοῦτο δέν διακηρύσσεται ἁπλῶς ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἀποτελεῖ παναθρώπινη παραδοχή, καί διά τοῦτο ἡ ἀλληλεγγύη πρός τόν συνάθρωπο ἐκφράζεται καί προωθεῖται, εἰδικά στίς μέρες μας, μέσα ἀπό τίς πολυάριθμες φιλανθρωπικές ὀργανώσεις. Γιά τήν Ἐκκλησία μάλιστα, ἡ φιλανθρωπία συνιστᾶ ἔμπρακτη ἔκφραση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης καί ὡς ἐκ τοῦτου ἀφορᾶ τόν κάθε πιστό, ἡ ἀξία δέ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί ἀξιοπρέπειας δέν ἐξαρτᾶται οὔτε ἀπό φυλετικά οὔτε ἀπό οἰκονομικά ἤ ταξικά κριτήρια, σύμφωνα μέ τό «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην͵ οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος͵ οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28).

Απόστολος Κυριακής Γ' Λουκά (9-11-2011)


Β' Κορ. 6, 16 - 7, 1.


Νεοελληνική απόδοση

Αδελφοί, σεις είστε ναός του Θεού, όπως είπε ο Θεός, ότι “θα οικίσω μέσα τους και θα συμπορευθώ μαζί τους, και θα είμαι Θεός τους, και εκείνοι λαός μου. Γι αυτό λέει ο Κύριος, φύγετε και ξεχωρίστε από αυτούς (εννοεί τους αμαρτωλούς και ειδωλολάτρες), και μη αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα, κι εγώ θα σας δεχτώ και θα είμαι πατέρας σας και σεις θα είστε υιοί και θυγατέρες μου, λέει ο παντοκράτωρ Κύριος”. Έχοντας επομένως, αγαπητοί, τούτες τις παραγγελίες, ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από κάθε ρύπο σωματικό και πνευματικό, καλλιεργώντας την αγιότητα με σεβασμό προς τον Θεό.

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής Γ' Ματθαίου (3-7-2011)

Ρωμ. 5, 1-10


Ερμηνευτική απόδοση

«Εφόσον λοιπόν δικαιωθήκαμε εξαιτίας της πίστεως, έχουμε ειρήνη με τον Θεό διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος μας προσήγαγε στην πίστη και στην δωρεά αυτή την οποία αποκτήσαμε (δηλαδή την ειρήνη με τον Θεό), και καυχόμαστε προσμένοντας την δόξα του Θεού. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καυχόμαστε ακόμα και για τις θλίψεις, γνωρίζοντας ότι η θλίψη καλλιεργεί την υπομονή, η υπομονή την δοκιμή*, η δοκιμή την ελπίδα, η οποία δεν αποτελεί ντροπή, μιας που η αγάπη του Θεού εκχέεται στις καρδιές μας διά του Αγίου Πνεύματος που έχει δοθεί σε εμάς.

Απόστολος Κυριακής Β' Ματθαίου (26-6-2010)

Ρωμ 2, 10-16

Ερμηνευτική απόδοση

«Αδελφοί, αξίζει δόξα και τιμή και ειρήνη στον καθένα που εργάζεται το αγαθό, πρώτα στον Ιουδαίο και μετά στον Έλληνα*, καθότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι αυτό και όσοι αμάρτησαν μη έχοντας νόμο, θα χαθούν χωρίς να ληφθεί υπόψη ο νόμος, και όσοι αμάρτησαν έχοντας νόμο, θα κριθούν σύμφωνα με το νόμο. Διότι δεν είναι δίκαιοι για τον Θεό οι ακροατές του νόμου, αλλά εκείνοι που τον εφαρμόζουν. Επομένως, όταν οι εθνικοί, που δεν τους έχει δοθεί ο νόμος του Θεού, από τη φύση τους κάνουν όσα προβλέπει ο νόμος και αποτελούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους νόμο, αποδεικνύοντας ότι έχουν γραμμένο το νόμο του Θεού στις καρδιές τους. Κι έτσι, όταν θα έρθει η ημέρα που ο Θεός θα κρίνει τις κρυφές σκέψεις και πράξεις των ανθρώπων, σύμφωνα με όσα σας ευαγγελίζομαι με τη χάρη του Ιησού Χριστού, γι αυτούς θα δώσει μαρτυρία η ίδια τους η συνείδηση και οι λογισμοί τους θα τους κατηγορήσουν ή θα απολογηθούν ενώπιον του Θεού.»

"Ωσαννά" (Κυριακή των Βαΐων)

"Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου". Με τούτη την επευφημία, με κλαδιά φοινίκων  -το σύμβολο της νίκης- στα χέρια, επεφύλαξε υποδοχή στον Χριστό το πλήθος των Εβραίων, που είχε συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσει σε λίγες ημέρες το Πάσχα (την έξοδο δηλαδή του Ισραήλ από την Αίγυπτο). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, στην περικοπή που διαβάζουμε κατά τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής των Βαΐων, μας εξηγεί και τον λόγο που παρακίνησε το πλήθος σε μια τέτοια ενθουσιώδη εκδήλωση, που δεν είναι άλλος από την ανάσταση του Λαζάρου. Ο εντυπωσιασμός, το θάμβος από το υπερκόσμιο και ακατάληπτο θαύμα, το τόσο μεγάλο που παρόμοιό του δεν ξανακούστηκε ποτέ, κάνει το λαό όχι μόνο να ατενίζει με δέος τον Ιησού, αλλά να επενδύει και να προβάλλει στο πρόσωπό Του, για άλλη μια φορά, ένα πλήθος προσδοκιών.

Το δάκρυ του Ιησού (Σάββατο του Λαζάρου)


Σήμερα η αγία μας Εκκλησία εορτάζει το θαύμα της έγερσης του Λαζάρου, όπως μας το περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Βλέπουμεμε τον Χριστό να αποκαλύπτει με θαυμαστό τρόπο την παντοδυναμία Του:  αντιστρέφει την πορεία του θανάτου, αναδομεί την σάρκα του τετραήμερου Λάζαρου και τέλος ανασταίνει  εκ νεκρών τον φίλο Του. Αξίζει ωστόσο να σταθούμε σε μια λεπτομέρεια της διήγησης του Ευαγγελίου: όταν ο Ιησούς οδηγήθηκε στον τάφο του φίλου Του και άκουσε από την Μάρθα να Του λέει «Κύριε, ήδη όζει» και ατένισε τον λίθο που έφραζε την θύρα του μνήματος, τότε εδάκρυσε και οι παρευρισκόμενοι σχολίασαν «ίδε πώς εφίλει αυτόν».

Κυριακή ΙΖ' Ματθαίου [της Χαναναίας] 6-2-2011

(Ματθ. 15, 21-28)

Η πίστη και η ταπείνωση

Σε μια από τις πεζοπορίες του από τόπο σε τόπο, βρέθηκε ο Χριστός στα όρια της γης του Ισραήλ. Από την απέναντι πλευρά έτρεξε μία γυναίκα Χαναναία, φωνάζοντας «ελέησέ με, υιέ του Δαβίδ, η κόρη μου έχει καταληφθεί από δαιμόνιο». Ο Ιησούς δεν απαντά, και οι μαθητές, ενοχλημένοι, Του ζητούν να διώξει την αλλοεθνή και ειδωλολάτρισσα γυναίκα, ώστε να πάψει να τους ακολουθεί και να φωνάζει. Τότε ο Χριστός, απαντά ότι έχει σταλεί μόνο για τα απολωλότα πρόβατα του Ισραήλ. Εκείνη, αφού Τον πλησίασε έπεσε στα πόδια Του και Τον παρακάλεσε εκ νέου να την βοηθήσει. Και πάλι με σκληρό τρόπο ο Ιησούς της απαντά ότι δεν είναι καλό να πάρει το ψωμί από τα παιδιά και να το δώσει στα σκυλάκια. «Σωστά λες, Κυριε», του απαντά η γυναίκα, «αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του Κυρίου τους». Τότε ο Χριστός, θαυμάζοντας το μέγεθος της πίστεως της γυναίκας, θεράπευσε την κόρη της.